Gelsomina jest ubogą, trochę upośledzoną dziewczyną sprzedaną przez matkę ulicznemu artyście. Staje się własnością siłacza Zampano, dla którego pracuje jako klaun. Podróżują po małych miasteczkach dając przedstawienia. Poniewierana Gelsomina na przekór wszystkiemu kocha siłacza, za to jemu ona działa głównie na nerwy. Wkrótce dziewczyna poznaje Il Matto (Szalonego), który sugeruje Gelsominie, że być może Zampano traktuje ją źle, bo ją kocha. Wokół emocji tej trójki bohaterów rozgrywa się akcja. Ale nie jest to prosty ciąg zdarzeń, tylko raczej odbicie skomplikowanych odczuć psychologicznych bohaterów, którzy sami nie zdają sobie sprawy z własnych uczuć i potrzeb.
Film w reżyserii Federico Felliniego jest neorealistycznym dramatem. Zdobywca Oscara w kategorii najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Wielkim atutem filmu jest scenografia - wyjątkowe są czarno-białe zdjęcia i pełna emocji muzyka. To wyjątkowy film, ale trudny w odbiorze, jak każdy z filmów Felliniego, ale jak powiedział Martin Scorsese - bez tego filmu i Anthonego Quinna jako pierwowzoru nie powstałby żaden z jego późniejszych filmów.