Sherman Park znajduje się w dzielnicy West Side w Nowym Jorku. Ten rejon nie cieszy się dobrą reputacją, znany jest jako Needle Park (Park Strzykawek), gdzie na zniszczonych ławkach, wśród resztek nędznych drzew od lat spotykają się okoliczni narkomani. To miejsce jest autentyczne i przetrwało do dziś. W Needle Park spotykają się Bobby i Helen: on jest w gruncie rzeczy poczciwym chłopakiem, ona naiwną dziewczyną z prowincji. Helen została zmuszona do aborcji przez byłego chłopaka, który przestał się nią interesować. Pomiędzy Helen a Bobby’m rodzi się uczucie, chcieliby pobrać się, wyjechać stąd, prowadzić normalne życie z dala od tego wszystkiego. Ale Bobby nie wyjedzie, bo jest narkomanem, a nałóg tak po prostu nie zniknie. Helen gotowa jest pomóc Bobby’emu, ale nie potrafi. W rezultacie wybiera najgorsze rozwiązanie: sama zaczyna zażywać narkotyki, aby w beznadziejności nałogu towarzyszyć swojemu chłopakowi.
Film jest jednym z pierwszych filmów dotyczących problemu o narkomanii na poziomie ludzi tonących już w nałogu. Został nakręcony przy użyciu prostych metod, a realizacja trwała zaledwie sześć tygodni. Na uwagę zasługują przede wszystkim aktorzy debiutujący w tym filmie: Kitty Winn i Al Pacino. Ich gra jest spontaniczna, niemal ostentacyjnie naturalna, trudno to opisać, po prostu trzeba to zobaczyć. Ten chłód, postaci skulone na ławkach, zastrzyki z heroiny, potem obserwacja jej działania... To bardzo smutny film, dotyczący problemu równie realnego w latach 1970-tych, co i teraz. Zmieniły się czasy, zmieniły się narkotyki, ale jedyne co się nie zmieniło to wyniszczające działanie nałogu.
dodaj komentarz
 |
Panic in Needle Park |
 |
reżyser | |
|
scenariusz | |
|
scenariusz |
|
jako Helen | |
|
jako Bobby |
