Film zaczyna się od badań elektrokardiograficznych, jakim zostaje poddany Profesor. Jest on stary, samotny, mieszka w pałacu symbolizującym jego grób. Dookoła otaczają go ulubione obrazy, wiele kolekcji portretów rodzinnych, angielskich conversation pieces z XVIII wieku. To samo otoczenie widzimy podczas realizacji filmu. Ale do pałacu przybyły, a lepiej powiedzieć wtargnęły, znane i podejrzane postacie: wiecznie młoda matka z kochankiem, dwoje grzesznych dzieci, kochanek. Każda z tych postaci nawiązuje do innego filmu Viscontiego lub do rzeczywistej postaci (np. Ludwik II). W tym momencie pałac zostaje wypełniony ruchem i krzątaniną, tak jakby do jego wnętrz wkroczyło życie. Profesor z jednej strony odrzuca ich obecność, a z drugiej te ruchliwe postacie go pociągają. Właściwie nie ma tu rzeczywistej akcji, szczególnie pod koniec filmu, gdy kamera pokazuje obrazy i nieruchomych ludzi na portretach - ten tłum żyjących niegdyś ludzi a teraz zamarłych w bezruchu. To tak jakby ludzie zgromadzeni na sądzie ostatecznym. Profesor mówi o swoim życiu i czeka aż nadejdzie jego własna śmierć.
Ten film, tak jak pozostałe wielkie dzieła Viscontiego, mówi o ludziach, a przede wszystkim o śmierci. Warto zauważyć, że w tym filmie główną rolę gra Burt Lancaster, który w początkowej karierze zdobywał sławę w westernach, ale właśnie w filmach Viscontiego jego kunszt aktorski zabłysnął najbardziej. To nie jedyny film tego reżysera, w którym wystąpił - warto choćby wspomnieć wspaniałą kreację Lancastera w filmie Lampart.
dodaj komentarz
   |
Conversation Piece |
 |
reżyser | |
|
scenariusz |
 |
jako Profesor | |
|
jako Konrad Huebel | |
|
jako Bianca Brumonti | |
|
jako Lietta Brumonti | |
|
jako Profesor wife | |
|
jako Profesor mother |
